Αποκλίνουσες κοινωνικοπολιτισμικές θεωρήσεις του "αγροτικού" και των συγκρούσεων χρήσεων γης σε περιόδους κρίσης. Ανάπτυξη αγροτικών φωτοβολταϊκών πάρκων και εκποίηση γεωργικής γης (Ελλάδα)

 Η ύπαιθρος αποτελεί πλέον ένα πεδίο πολυσύνθετων και ποικιλόμορφων πολιτισμικών και οικονομικών ανασυνθέσεων, άμεσα συναρτώμενων με την ανάπτυξη μη γεωργικών δραστηριοτήτων και ευρύτερα την τριτογενοποίηση του αγροτικού χώρου. Οι ποικιλόμορφοι κοινωνικοοικονομικοί μετασχηματισμοί που εντοπίζονται σε τοπικό ή περιφερειακό επίπεδο, αναδεικνύουν τον πολυλειτουργικό χαρακτήρα της υπαίθρου και το τέλος του μονοπαραγωγικού ρόλου της γεωργίας ως προς την οικονομική και κοινωνική ανασύνθεση αγροτικών περιοχών. Στο πλαίσιο αυτής της διαρκώς μεταβαλλόμενης κοινωνικής πραγματικότητας παρουσιάζει ενδιαφέρον η δυναμική των πρακτικών οικειοποίησης και διαχείρισης φυσικών πόρων και της συνεπακόλουθης διεκδίκησης χώρων της υπαίθρου από κοινωνικούς δρώντες με αντικρουόμενα συμφέροντα, διαφορετικές πολιτισμικές αναπαραστάσεις του «αγροτικού» και αποκλίνουσες αξιοδοτήσεις της«φύσης» και της αγροτικής γης. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, το παρόν άρθρο αντλώντας εμπειρικά δεδομένα από μια περιαστική αγροτική περιοχή της Βοιωτίας, επικεντρώνει α) στην μελέτη και ανάδειξη των κοινωνικών, οικονομικών, πολιτισμικών και παραγωγικών συσχετισμών που προκύπτουν από συγκρουόμενες διεργασίες οικειοποίησης και εκμετάλλευσης της αγροτικής γης (διατήρηση ή υφαρπαγή της/grabbing), β) στις αμφότερες ανασημασιοδοτήσεις εδαφικών πόρων και κληρονομιάς υπό την εμπλοκή στερεοτυπικών αντιλήψεων των κοινωνικών δρώντων, γ) στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται διαφορετικές στρατηγικές παραγωγικής αναδιάρθρωσης της υπαίθρου, δ) στον ρόλο που διαδραματίζουν οι πολιτισμικές παράμετροι στις διαδικασίες νοηματοδότησης του φυσικού περιβάλλοντος και του τρόπου ζωής στην ύπαιθρο.