Μεθοριακότητα μάθησης: Μια περίπτωση Διαρκούς Εκπαίδευσης στην Ελλάδα

Το άρθρο αυτό εξετάζει το ζήτημα της εν εξελίξει μεθοριακότητας, όπως εκδηλώνεται μέσω των προγραμμάτων πρακτικής άσκησης στον ελληνικό τουριστικό τομέα. Βασιζόμενοι σε εθνογραφικά δεδομένα που συλλέχθηκαν μεταξύ 2016 και 2017, μελετάμε τις εμπειρίες νέων ασκούμενων σε τουριστικές επιχειρήσεις, στο πλαίσιο μιας εθνικής συγκυρίας ήπιας οικονομικής ανάκαμψης. Το κύριο ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται στον αντίκτυπο του συγκεκριμένου προγράμματος πρακτικής άσκησης όσον αφορά τόσο την αυτοεικόνα των ασκούμενων όσο και τις αντιλήψεις τους για την εργασία, το επάγγελμα και την καριέρα στον τουριστικό τομέα, τη λεγόμενη βαριά βιομηχανία της ελληνικής οικονομίας. Τα ευρήματά μας υποδεικνύουν ότι, αντί να καταλήξουν σε μια ουσιαστική και εμπνευσμένη επαγγελματική πορεία, οι συμμετέχοντες μαθαίνουν να ζουν σε μια ενδιάμεση και μεταβατική κατάσταση για μεγάλα χρονικά διαστήματα, καθώς προετοιμάζονται να πλοηγηθούν σε μια απορρυθμισμένη αγορά εργασίας. Μέσα από το πρίσμα της οριακότητας, επιδιώκουμε μια πιο σύνθετη κατανόηση της ανησυχητικής και αποδιοργανωτικής κατάστασης που χαρακτηρίζει τη μεταίχμια θέση των πληροφορητών μας, τα μεταβατικά χωροχρονικά χαρακτηριστικά της Διά Βίου Εκπαίδευσης, καθώς και τις πτυχές των μετασχηματισμών και μεταβάσεων που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία και οικονομία κατά την τελευταία δεκαετία.