Διαταραχή στη Δημόσια Επικοινωνία και Ακρίβεια της Πληροφορίας

Αυτό το άρθρο επιδιώκει να προσφέρει μια κριτική συζήτηση για τις διάφορες πολυπλοκότητες που χαρακτηρίζουν το αναδυόμενο πεδίο του fact-checking, εστιάζοντας κυρίως στις κεντρικές του αρχές και τάσεις. Παράλληλα, περιγράφει ορισμένες σχετικές μεθοδολογικές διαστάσεις και εμπειρικές παρατηρήσεις, παρουσιάζοντας το ελληνικό τοπίο, το οποίο αποτελείται από πρωτοβουλίες fact-checking που βασίζονται αποκλειστικά στην ερευνητική δημοσιογραφία ή συνδυάζουν κοινωνική και δημοσιογραφική έρευνα με μηχανική μάθηση, καθώς και πρωτοβουλίες που χρησιμοποιούν αποκλειστικά διαδικτυακές πλατφόρμες ανάλυσης και επαλήθευσης.

Το άρθρο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το fact-checking δεν πρέπει να θεωρείται πανάκεια ενάντια σε οποιοδήποτε είδος ανακριβούς πληροφορίας που πλήττει τη δημόσια σφαίρα (προπαγάνδα, ψευδείς ειδήσεις, deep fakes), αλλά μάλλον ως μια μέθοδος που επιδιώκει να προσφέρει ένα συνεκτικό πλαίσιο για την αξιολόγηση οποιουδήποτε σημαντικού κομματιού δημόσιας πληροφορίας. Έχει, τουλάχιστον, δύο κύριους στόχους: πρώτον, την αναβάθμιση της ποιότητας της πληροφορίας που κυκλοφορεί στη δημόσια σφαίρα και, δεύτερον, τη διαμόρφωση μιας εξοικείωσης του κοινού με τη λογική της επαλήθευσης της εγκυρότητας της πληροφορίας που καταναλώνει μέσω της καθημερινής του «διατροφής» από τα μέσα ενημέρωσης