Κοινωνική πολωσή και απο-χωροθέτηση στην Αθήνα

Αυτό το κεφάλαιο παρουσιάζει στοιχεία σχετικά με τα πρότυπα, το επίπεδο και τις τάσεις της κατοικητικής απομόνωσης στην Αθήνα, σε όρους τάξης και εθνοτικής καταγωγής, βασισμένα σε δεδομένα απογραφής. Οι εξηγήσεις αυτών των προτύπων, επιπέδων και τάσεων, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό έρχονται σε αντίθεση με τις προσδοκίες σύμφωνα με τις κυρίαρχες θεωρίες κοινωνικής-χωρικής πολωσης, αναζητούνται στο μεταβαλλόμενο προφίλ της τοπικής αγοράς εργασίας, στο περιορισμένο κράτος πρόνοιας, ιδιαίτερα στην παροχή στέγης, στο ευρύτερο σύστημα πρόνοιας που περιλαμβάνει έναν κρίσιμο ρόλο για τις οικογένειες και τα δίκτυά τους, και στο δομημένο περιβάλλον όσον αφορά τις συγκεκριμένες μορφές στέγασης και τις δομές ιδιοκτησίας που κυριαρχούν στις αγορές γης και στέγασης της πόλης. Η απομόνωση στην Αθήνα αναπτύχθηκε μέσα σε ένα αστικό πλαίσιο που διαφοροποιήθηκε εθνοφυλετικά μόνο τα τελευταία 20 χρόνια. Ένα πλαίσιο που χαρακτηρίζεται από ουσιαστική κοινωνική κινητικότητα που μειώθηκε τη δεκαετία του 1990 και παρέμεινε αυστηρά περιορισμένη από το τέλος του 20ού αιώνα, και από μια μη πολωμένη κοινωνική δομή που αναπαράγεται από το οικογενειακό σύστημα πρόνοιας. Δεν υπάρχουν αξιόπιστα εμπειρικά δεδομένα αυτή τη στιγμή σχετικά με την τάση της εθνοφυλετικής απομόνωσης στην Αθήνα.