Επαγγελματίες πολιτικοί και πολιτικά επαγγέλματα στο ελληνικό κοινοβούλιο

Εάν το επάγγελμα ιδωθεί ως στοιχείο των ικανοτήτων που φέρει ο/η αντιπρόσωπος, των δυνάμεων που μπορεί να κινητοποιήσει για την εκλογή του/της και των συμφερόντων που δυνητικά εκπροσωπεί, τότε ανιχνεύονται επαγγελματικές ομάδες με διαφορετικές στο χρόνο δυναμικές εκπροσώπησης στο Κοινοβούλιο και άλλες πολιτικές αναφορές. Στο χρονικό εύρος που εκτείνεται η παρούσα εργασία διαπιστώνεται πως η αρχική αριθμητική πρωτοκαθεδρία του δικηγορικού επαγγέλματος φθίνει, ενώ σταδιακά αναδύονται νέες επαγγελματικές κατηγορίες που συνδέονται με δημόσια ορατότητα, χωρίς ωστόσο να καθίστανται ηγεμονικές. Τα νέα πολιτικά επαγγέλματα της εγχώριας πολιτικής τάξης της ύστερης Μεταπολίτευσης συνδέονται με δημοφιλία (επαγγέλματα μαζικού ακροατηρίου) ή κύρος (μέλη ΔΕΠ), δεν φαίνεται, όμως, να συνδέονται τόσο και με πολιτική διάρκεια. Μόνο οι δικηγόροι ήταν (και παραμένουν;) οι μοναδικοί/-ές ουσιαστικά επαγγελματίες της πολιτικής, με την έννοια της –έστω και φθίνουσας– παρουσίας σε ικανό αριθμό αντιπροσώπων, της υπερκπροσώπησης στην εκτελεστική εξουσία, αλλά και της εξασφάλισης μιας πολιτικής συνέχειας στα μέλη που ασκούν το εν λόγω επάγγελμα εντός του Κοινοβουλίου. Αντίθετα, άλλες ομάδες που εμφανίζονται δυναμικά στη χρονική περίοδο που εξετάζουμε, είτε δεν εκπροσωπούνται αναλογικά με την αριθμητική τους παρουσία στο Κοινοβούλιο στην εκτελεστική εξουσία και δεν συνδέονται με πολιτική διάρκεια (επαγγέλματα μαζικού ακροατηρίου), είτε έχουν μεν μεγαλύτερο ειδικό βάρος και παρουσία στις κυβερνήσεις (Μέλη ΔΕΠ), δεν έχουν όμως την ίδια σταθερότητα στην πολιτική τους διάρκεια. Τέλος, για ορισμένες επαγγελματικές ομάδες μικρότερης αριθμητικής εμβέλειας (πολιτικοί μηχανικοί/αρχιτέκτονες) διακρίνεται τάση για μεγαλύτερη παραμονή στο Κοινοβούλιο και εκλογή σε σχετικά μικρή ηλικία, με πτωτικές όμως τάσεις, ιδιαίτερα μετά την κοινοβουλευτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.