Από το laissez-faire στο στρατόπεδο: Μετανάστευση και οι μεταβαλλόμενα μοντέλα παροχής προσιτής στέγης στην Αθήνα

Σε αυτό το κεφάλαιο παρέχουμε μια επισκόπηση της αντίδρασης του ελληνικού συστήματος στέγασης αναφορικά με την παροχή προσιτής στέγης για τους διασυνοριακούς μετανάστες των τελευταίων δεκαετιών. Υποστηρίζουμε ότι αυτή η αντίδραση εκτυλίχθηκε σε μια νεοφιλελεύθερη συνδυασμένη προσέγγιση, η οποία περιλάμβανε τόσο μια προσέγγιση laissez-faire που καθοδηγείται από την αγορά, όσο και μια αυταρχική προσέγγιση συνοδευόμενη από ανθρωπισμό. Η πρώτη χρησιμοποίησε το υπάρχον απόθεμα στέγασης για να ενσωματώσει την πλειονότητα των μεταναστών σε υποδεέστερες θέσεις της κοινωνικοοικονομικής ιεραρχίας. Η δεύτερη χρησιμοποιεί την εκδίωξη ως μέσο για τη συγκρότηση, τον απομονωτισμό και την πειθαρχία των μειονοτήτων. Η ισορροπία μεταξύ των δύο φαίνεται να ευνοεί τη δεύτερη προσέγγιση όταν επικρατούν συνθήκες κρίσης και ειδικά όταν κυριαρχούν οι λόγοι της κρίσης.