Υποδομές Άφιξης: διαχωρισμός εκτοπισμένων μεταναστών και διαδικασίες αστικής αλλαγής στην Αθήνα

Η πρόσφατη αντιμετώπιση των υποδομών στέγασης και άφιξης για αιτούντες άσυλο και πρόσφυγες έχει τροφοδοτήσει τη διεθνή έρευνα σχετικά με τις πολιτικές υποδοχής προσφύγων σε αστικά περιβάλλοντα και τις συνέπειες των σχετικών πρωτοβουλιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διεθνών οργανισμών όπως η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR). Χρησιμοποιώντας την Αθήνα ως μελέτη περίπτωσης, το άρθρο αυτό παρέχει εμπειρικά δεδομένα για την αναβίωση της θεωρητικής προσέγγισης της σημασίας των υποδομών άφιξης και στέγασης σε αστικές περιοχές που βρίσκονται σε μετάβαση.

Συλλέξαμε και επεξεργαστήκαμε δεδομένα από τέσσερις πηγές: την απογραφή πληθυσμού του 2011, το πρόγραμμα στέγασης ESTIA του 2018, τις Αναφορές Υποστήριξης Διαχείρισης Χώρων (SMS) της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες για τους Χώρους Προσωρινής Διαμονής και τα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ), καθώς και μια πρωτογενή έρευνα για τις υπηρεσίες προς αιτούντες άσυλο και πρόσφυγες. Μετά την γεωκωδικοποίηση των δεδομένων, υπολογίζουμε δείκτες για βασικές διαστάσεις του διαχωρισμού των αιτούντων άσυλο και αλλοδαπών που διαμένουν σε οργανωμένες δομές.

Συζητούμε τα ευρήματα, προσπαθώντας να αναδείξουμε πώς η τοποθεσία και η σύνθεση των υποδομών στέγασης έχουν επηρεαστεί από μια ευρύτερη διαδικασία αστικής αλλαγής και προσαρμογών στις παγκόσμιες δυνάμεις, οδηγώντας όχι μόνο στον μετασχηματισμό των ζωνών του κέντρου της πόλης αλλά και των προαστιακών και περιαστικών περιοχών.