Πρακτικές Στέγασης των Αλβανών Μεταναστών στην Αθήνα: Μια Ενδιάμεση Κοινωνικοχωρική Κατάσταση

Η πρόσβαση των μεταναστών στη στέγαση συχνά αποτελεί αποτέλεσμα πρακτικών αυτοεγκατάστασης, μέσα σε ένα πλαίσιο περιορισμένων κοινωνικών πολιτικών που συχνά χαρακτηρίζει τις μητροπόλεις της Νότιας Ευρώπης. Ως εκ τούτου, οι μετανάστες αντιμετωπίζουν πολλαπλούς περιορισμούς και παραμένουν ευάλωτοι στις διάφορες κοινωνικοοικονομικές διακυμάνσεις. Το παρόν άρθρο εστιάζει στις πρακτικές στέγασης που ακολουθούν οι Αλβανοί μετανάστες, η μεγαλύτερη μεταναστευτική ομάδα στον Δήμο της Αθήνας, για να εξετάσει πώς οι χωρικές ανισότητες διαπλέκονται με την εθνοτικότητα στην ελληνική πρωτεύουσα. Ο στόχος είναι διττός: να συζητηθεί ο εθνοτικός διαχωρισμός στη μικροκλίμακα των κεντρικών γειτονιών της Αθήνας και να εξεταστεί πώς οι πρακτικές στέγασης των μεταναστών δοκιμάζονται μέσα σε ένα ταχέως μεταβαλλόμενο κοινωνικοχωρικό πλαίσιο.

Η μεθοδολογία ακολουθεί μια μικτή προσέγγιση, με στόχο την ταυτοποίηση διαφοροποιήσεων και ανισοτήτων τόσο στη μακρο- όσο και στη μικροχωρική κλίμακα. Πρώτον, εντοπίζονται και συγκρίνονται διαφοροποιήσεις μεταξύ Ελλήνων, Αλβανών και άλλων υπηκόων τρίτων χωρών στην Αθήνα (2011), με βάση ποσοτικά δεδομένα. Δεύτερον, για την ανάδειξη μικρογεωγραφιών στην πόλη, το άρθρο παρουσιάζει ανάλυση αφηγήσεων Αλβανών μεταναστών, μέσω ημιδομημένων συνεντεύξεων που πραγματοποιήθηκαν το 2023.

Τα κύρια αποτελέσματα υποδεικνύουν ότι ο πληθυσμός που μελετάται βρίσκεται σε μια «ενδιάμεση» κοινωνικοχωρική κατάσταση: μια «ενδιάμεση» κατάσταση, συγκριτικά με τις στεγαστικές εμπειρίες των ελληνικών νοικοκυριών και άλλων υπηκόων τρίτων χωρών, που παράγει (και αναπαράγει) τάσεις διαχωρισμού ορατές στη μικροκλίμακα. Επιπλέον, το άρθρο επιχειρεί να αναδείξει πώς η έλλειψη στεγαστικών πολιτικών θέτει σε κίνδυνο τις επιτυχημένες πρακτικές αυτοεγκατάστασης των Αλβανών μεταναστών, στο τρέχον πλαίσιο της χρηματιστικοποίησης της αθηναϊκής αγοράς κατοικίας.