Η κρίση του COVID-19 έγινε η αφορμή για μια σειρά πρωτόγνωρων μέτρων τα οποία άλλαξαν ολοκληρωτικά την ζωή και την καθημερινότητα σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση ακολουθώντας τις εισηγήσεις των επιστημόνων εστίασε στην έννοια της ατομικής ευθύνης (περιορισμός μετακινήσεων – συναθροίσεων, μάσκα προστασίας κλπ) ως βασική στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης, τόσο σαν μέτρο πολιτικής όσο και σαν αφήγημα στον δημόσιο λόγο. Τα μέτρα αυτά αποτέλεσαν πεδίο έντονης διαμάχης προκαλώντας αντιδράσεις στον φυσικό χώρο και την δημόσια σφαίρα. Παράλληλα προκάλεσαν και διαιρέσεις στην ελληνική κοινωνία π.χ. υπακοή – ανυπακοή στα μέτρα, εμπιστοσύνη στην επιστήμη – αρνητές του ιού και θεωρίες συνομωσίας, υπέρμαχοι – αρνητές του εμβολιασμού κλπ. 

Στο πλαίσιο αυτών των διαιρέσεων η έρευνα εστιάζει στην ανάλυση της διαμάχης και της πόλωσης του δημόσιου λόγου σχετικά με την κρίση του COVID-19 στην Ελλάδα, από τις αρχές του 2020 όπου εμφανίζονται τα πρώτα δημοσιεύματα σε σχέση με την πανδημία μέχρι την επίτευξη της «ανοσίας αγέλης» και την άρση των περιοριστικών μέτρων. Το ερευνητικό ερώτημα που οδηγεί την έρευνα αυτή είναι: Πώς εξελίσσεται ο δημόσιος λόγος για την κρίση του COVID-19 στην Ελλάδα; Ποιες είναι οι βασικές διαστάσεις της διαμάχης και πως αυτές επηρεάζουν την πόλωση στον δημόσιο διάλογο που διεξάγεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; 

Η έρευνα βασίζεται στην Ανάλυση Πολιτικών Διεκδικήσεων σε συνδυασμό με την Ανάλυση Απόδοσης Ευθύνης για να εξετάσει άρθρα από ενημερωτικές ιστοσελίδες και σχόλια προερχόμενα από τις σελίδες των ενημερωτικών πόρταλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η προσέγγιση αυτή επιτρέπει τον εντοπισμό των μηχανισμών δημιουργίας της ψηφιακής δημόσιας σφαίρας καθώς και των εντάσεων και ρήξεων που λαμβάνουν χώρα εντός της. Τέλος, η διεξαγωγή συνεντεύξεων με δημοσιογράφους, πολιτικούς, ιατρούς και μέλη της κοινωνίας των πολιτών σκοπεύει να φωτίσει τις τακτικές των ΜΜΕ καθώς επίσης και την εμφάνιση ή την απουσία δρώντων-θεματικών από τον δημόσιο διάλογο